𝐏𝐡𝐨𝐞𝐛𝐮𝐬

When I touch down call the amateurs and cut 'em from the team.

Say it once again with feeling how the death rattle breathing silenced as the soul was leaving. The deflation of our dreaming leaving me bereft and reeling, my beloved ghost and me sitting in a tree D-Y-I-N-G 🥀

Αυτό είναι το «Bleeeh!», δεν είμαι life coach, αλλά θα μπορούσα να είμαι cockroach και αυτό είναι άλλο ένα αχρείαστο podcast όπου οι ανοργάνωτες σκέψεις μου συναντούν την καθημερινότητα μου, την pop κουλτούρα, την περιέργεια και τις άχρηστες πληροφορίες. Θα ευχαριστούσα την μαμά μου, τον μπαμπά μου, την γάτα μου, τον σκύλο μου και τους φίλους μου (τους οποίους σκοπεύω να βασανίσω σε αυτό το podcast), αλλά δεν κέρδισα κάποιο όσκαρ (ακόμα). Ελπίζω να πάει καλά, κι αν δεν πάει, δεν με νοιάζει. Εγώ θα συνεχίσω να μιλάω μόνος μου. Αυτάαα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον υπερταλαντούχο @iko_nicho για το artwork και όλους τους άλλους που ζάλισα μέχρι να τα καταφέρω! Το link για το #Podcast βρίσκεται στο bio 🎙️

You’re like staring into sunshine, burning into my mind.

I was tame, I was gentle 'til the circus life made me mean. I’m always drunk on my own tears, isn’t that what they all said? That I’m fearsome and I’m wretched and I’m wrong.

Old habits die screaming.

“Μια τέτοια ωραία μέρα σαν κι αυτή, τι θα ‘θελες να κάνουμε οι δυο μας; Για άνοιξε την πόρτα την κλειστή, να πάρει ο ουρανός λίγο απ’ το φως μας.”

It’s a new art form, showin’ people how little we care.

Karma's a relaxing thought. Aren't you envious that for you it's not?

Aquamarine, moonlit swimming pool. What if all I need is you?

There once was a boy known by everyone and no one.

There will not be any further explanation There will just be 𝖗𝖊𝖕𝖚𝖙𝖆𝖙𝖎𝖔𝖓